Al huppelend loopt ze door de wachtkamer. Lies, een meisje van 2,5 jaar.
De blokken, telraam en de babypop in de maxicosi zijn niet veilig voor haar vingervlugge handjes. Al zingend speelt zij, terwijl ik de kamer klaar maak voor de cursus borstvoeding. Haar moeder verontschuldigd zich voor het kabaal wat ze maakt. Maar daar trekt Lies zich helemaal niks van aan! Als een ware ontdekkingsreiziger loopt zij op mijn tafel af en vind de demonstratie borst. “BORST!!”
“Kijk mama! Eten!”
Ze rent op haar moeder af en kijkt onder moeders topje. “Ja!”Eten”
De moeder kijkt mij lachend aan en zegt: “Een paar jaar geleden zat ik zwanger van Lies bij jou in deze ruimte voor deelname aan de cursus. En daarna ben ik nog een paar keer op je spreekuur geweest.”
“Wat hebben wij daar toch veel aan gehad!”
“Zou ze nog weten dat zij borstvoeding heeft gehad?” “Hoe kan ze anders weten dat de borst eten is?”, vraag ze.
Ze gaat op haar hurken zitten en zegt: “Lies, wil jij eten uit de borst?”
Lies kijkt mama met steeds groter wordende ogen aan en zegt dan rustig:
“Nee, joh mama! Dat is toch voor de baby, hoe krijgt die anders te eten?”
Lies draait zich om en loopt weg om haar babypop liefdevol op te pakken….
Als het voor kleine kinderen zo overduidelijk is.. waarom doen wij dan soms zo moeilijk?
